Текст книги "Не мужыцкi розум (на белорусском языке)"

Автор книги: Франтишек Уместовский

сообщить о нарушении

Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)

Уместовский Франтишек
Не мужыцкi розум (на белорусском языке)

Дзядзька Пранук

(сапр. Францiшак Умястоўскi)

Не мужыцкi розум

I

Служыў я тады за лоўчага ў маёнтках графа Ц-а. Маёнткi былi пекныя, лесу шмат; у лесе дзiкага звера не раз спаткаць было можна, а цецерукоў i глушцоў гэтулькi было, што хоць вазамi вязi. Цяпер лясы пацерабiлi крыху; мядзведзi i ваўкi, спужаўшыся стуку сякер i гоману людзей, паўцякалi ў глыб пушчы i толькi зiмою, як голад прыцiсне, выходзяць iзноў на лясныя дарогi. Глушцы толькi не вывелiся.

Тады толькi што прыехаў з Пецярбурга служыць у наш кут нейкi пан Шмiд, чалавек яшчэ малады. Усё жыцце прагуляўшы ў горадзе, ён саўсiм не знаў вёскi i бадай першы раз на сваiм вяку ўбачыў мужыка толькi тады, як прыйшлося з iм мець дзела па службе.

Вось гэты самы Шмiд дазнаўся, што ў нас вельмi шмат глушцоў, дый захацелася яму хоць раз у жыццi папаляваць на iх. Заехаў з гэтым да мяне. Не хацеў я везцi яго ў лес, бо шкадаваў рэдкай цяпер птушкi, але нiчога не зробiш: адмовiцца не было як. "Згiнь, прападзi", – падумаў я i прыказаў запрэгчы лiнейку, сказаўшы леснiкам, каб чакалi нас у Мядзведзь-лесе, дзе быў найлепшы ток глушцоў. Да Мядзведзь-лесу трэба было ехаць вярстоў восем з гакам, – насамперш грэбляю да Нёмана, а там ляснымi дарожкамi ў глыб лесу, дзе былi пабудаваны будкi для стральцоў.

Ужо пачынала вечарэць, пакуль мы даехалi да Мядзведзь-лесу. Пры стралецкай будцы гарэў агонь, i двух леснiкоў, чакаючы нас, сушылi мокрыя анучы. Адпачываць не было часу. Пакуль ноч не абняла зямлi, трэба было iсцi засачваць глушцоў.

Вярнуўшыся з лесу, прымасцiлiся мы пры агнi i, абагрэўшыся, узялiся за вячэру.

Весела сядзець i глядзець, як высока, высока падымаюцца чырвоныя языкi пламянёў, а залатыя iскры, быццам грамада зорак, завiснуць над галавою, хвiлiну хiстаюцца, быццам не зналi, куды ляцець, – то ўнiз падуць, то iзноў узляцяць угару, ажно пагаснуць у цямнiцы ночы. А кругом цiха. Толькi вецер часам прабяжыць па лесе, зашумiць веткамi дзярэў, – i адазвецца лес яму; то пугач пякельным плачам разальецца па пушчы, – i зноў усё цiха; толькi трашчаць галавешкi, i закiпеўшая вада булькае ў саганчыку...

Выпiўшы гарэлкi i закусiўшы, мой няпрошаны госць крэхнуў, пагладзiў бруха i ўздыхнуў.

– Вось, дзякаваць богу, i пад'еў. Трэба спаць iсцi. Юзiк! – клiкнуў ён леснiка. – Дык, кажаш, глушэц – хiтрая птушка?

– О, панок, хай бог баронiць, якая хiтрая! – адказаў Юзiк. – Iншы раз скачаш, скачаш да яе, – вось, здаецца, яшчэ крыху i страляць можна, – дык якраз пачуе згубу сваю. Замоўкне i нi-нi!

– Iш, якая?!

– Але! I паляцiць – уздымецца i паляцiць!

– То, як бачу, не мужыцкi розум яна мае?! – сказаў Шмiд i зарагатаў з свайго жарту.

– Хто яе знае, хто яе знае, дужа хiтрая птушка! – залапатаў Юзiк, з-пад iлба паглядаючы на яго.

Я ўбачыў гэты погляд Юзiка. Ну, думаю, задасць госцю! Знаў я добра Юзiка i ведаў, што не даруе ён гэтага жарту. На тое ж i выйшла.

II

Назаўтра, яшчэ ноч вiсела над лесам i зоркi памiж дзярэў мiргалi залатымi вачамi, мы былi ўжо на нагах. Пакуль сабралiся, ужо пачынаў бразджаць дзень. Шмiд з Юзiкам пайшлi ў адну старану, я з Петруком – у другую.

Пан сапеў, як кацёл, бурчаў нешта над носам i лаяўся, патыкаючыся ў цемнаце аб пнi i вываратнi. Але вось ужо i бор, а далей балотца, парослае беразняком: там спяць глушцы, пакуль свет дня не разбудзiў iх. Выбраўшы сухое месца, нашы паляўнiкi затрымалiся, чакаючы рассвету.

– Ну, глядзi, Юзiк, каб без глушца не варочацца, а то сорамна будзе.

– Ды не, паночку, куды ж ён дзенецца? Павiнен быць. А пан знае, як скакаць пад яго?

– Не, пад глушца не скакаў нiколi.

– Не?! То, паночку, ужо слухайце мяне. Як пачну скакаць, дык скачыце i вы; а як стану, дык стойце i анi-нi, бо пачуе i ўцячэ.

– Ну, добра! Каб толькi быў глушэц, глядзi!

– Павiнен быць... Але, цыц! – шапнуў Юзiк, наслухваючы. – Пяе!

У лесе тым часам развiднелася. Зоркi пагаслi, неба пабялела; густы туман павiснуў над балотам i атулiў яго з усiх старон. Здалёку здалося б, што шырокае мора без канца, без меры выйшла з берагоў i залiло беразняк. I цiха было ў iм, толькi здалёка-здалёка ляцела песня глушца.

– Чуйце, паночку, якi пявун: так i дае, так i дае песню за песняй! Iш, лiха яго! Ну, цяпер будзем скакаць, – шаптаў Юзiк i, узяўшы Шмiда за руку, пацягнуў яго за сабою. – Ну! – камандуе Юзiк у такт песнi i, праскочыўшы два-тры шагi, замiрае на месцы, быццам каменная фiгура.

Шмiд скача i затрымоўваецца па камандзе Юзiка, прэ праз купiнкi i вываратнi, па каленi лезе ў гразь; вылупiў вочы, бруха трасецца. Але слухае каманду: пават сапець перастаў. Доўга так скакалi яны. Ужо глушэц недалечка. Шагоў сорак праскачыўшы i страляць можна. А ўсё дае песню за песняй.

– Ну! – скамандаваў Юзiк i скокнуў далей.

Шмiд за iм. Але тут Юзiк неяк зачапiў яго, ён ступiў на сук, спатыкнуўся i бух у балота, аж вада брызнула ва ўсе бакi ды гул пайшоў па лесе.

– Iш, чорт! – вылаяўся Шмiд. – Дай руку, Юзiк, памагi ўстаць.

– Цыц! паночку, бо ўцячэ!

Шмiд замоўк, але караскаецца ў балоце, сiлячыся падняцца.

– Ляжыце, паночку, цiха, бо ўцячэ, – шапнуў iзноў Юзiк ды рукой прыцiснуў Шмiда к зямлi, каб не варушыўся. – Як запяе, тады падыму.

Прыцiх Шмiд, ляжыць цiхусенька, чакаючы, пакуль глушэц запяе iзноў. Але песня прыстала. Глушэц, не iначай, пачуў людзей i замоўк. Прайшла хвiлiна, другая, – пяць, дзесяць хвiлiн... песнi няма. Шмiду цi надаела бадзяцца ў балоце, цi можа прыстаў ляжаць на гэткай пярыне, толькi iзноў пачаў варушыцца. Юзiк угледзеў гэта, маўчыць, ды што той парухаецца, ён глыбей яго сваёй лапай у балота ўцiсне. Мацаваўся, мацаваўся Шмiд, – куды ж там, няма ратунку. Рука Юзiка, быццам стопудовы камень, лягла на iм. Але не кажа нiчога: баiцца спужаць глушца. У канцы не вытрымаў.

– Юзiчак, залаценькi, пусцi! – пачаў ён прасiць. А той сваё:

– Не важцеся, паночку, далiбог, уцячэ! – ды цiсне Шмiда ў балота. Тут ужо той зазлаваў:

– Юзiк, пусцi, кепска будзе! Што, не пусцiш?! – гаркануў ён на ўвесь беразняк. – Не пусцiш, гад?!.

– Ай, панок! – залямантаваў Юзiк, падымаючы Шмiда. – Вось i ўцёк, i ўцёк... глядзiце!

Шмiд дурнымi вачыма глянуў туды, куды паказваў Юзiк. Глушэц, зняўшыся з ялiны, распусцiў скрыдлы, махнуў i прапаў у туманах балота.

Увесь у гразi i мокрым вярнуўся Шмiд да будкi з пустымi рукамi.

– Ну, што, не пашэнцiла? – запытаўся я ў яго.

– Нет, чорт! Хiтрая пцiца не падпусцiла! – адказаў ён сярдзiта.

– Не жарт, якая хiтрая: яна не мужыцкi розум мае, – пацвердзiў Юзiк.

Мой госць сярдзiта глянуў на яго i адвярнуўся. А Юзiк так i залiваўся цiхiм смехам, затыкаючы шапкаю губы.

1908 г.