Текст книги "Срэбная ружа (на белорусском языке)"
Автор книги: Дориан Чекану
Жанр:
Прочая проза
сообщить о нарушении
Текущая страница: 1 (всего у книги 1 страниц)
Чекану Дориан
Срэбная ружа (на белорусском языке)
Дарыян Чакану
Срэбная ружа
Пераклад: Галiна Шаранговiч
У гэтую ноч у мяне расцвiла ружа. За адну ноч, зусiм нечакана, ды яшчэ якая! Яе срэбныя пялёсткi прамянiлiся таямнiчым святлом, абуджаючы пачуццё нейкага дабратворнага супакаення.
Я адчынiў акно, каб ружа магла дыхаць свежым паветрам. Ад лёгкага ветрыку яе пялёсткi трапяталiся, яны быццам струменiлiся, напаўняючы наваколле спакоем i цiшынёй.
Я паклiкаў жонку, каб яна таксама ўбачыла дзiвосную кветку:
– Сiльвiя!
Вiдаць, яна спала.
– Сiльвiя! – крыкнуў я. – Iдзi сюды! У нас расцвiла ружа!
Яна з'явiлася за спiною, зiрнула на маё стварэнне.
– Прыгожая.
Пазяхнула i пайшла з пакоя. Я праводзiў яе збянтэжаным позiркам. Жончына абыякавасць была незразумелая: ружа не проста цвiла, яна пульсавала, рухаючыся ў танцы пад гукi нейкай, адной ёй чутнай музыкi.
– Сiльвiя! – зноў паклiкаў я. – Не, ты паглядзi, якое хараство!
– Ну я ж сказала, што прыгожая.
– Ты толькi мiмаходзь зiрнула, а на такое трэба глядзець i глядзець!
– Ты б лепей схадзiў кавун купiў. Тры днi дзецi ныюць, просяць кавуна, а iх бацька з ружамi няньчыцца... Чуеш?..
Ружа ўсё танцавала i танцавала. Потым пачала спяваць. Я слухаў яе як зачараваны. Добра, што яна не чуе Сiльвiю! Добра, што i я не чуў Сiльвiю!
У пакой зайшоў Раду.
– Ого, якая прыгожая ружа, – сказаў ён, пазяхаючы, i тут жа пайшоў прэч.
– Раду, сынок, пачакай, куды ж ты? Ты бачыў ружу?
– Бачыў, бачыў.
– I табе падабаецца?
– Падабаецца.
I Раду нiчога не разумее.
Я падняў з ложка свайго малодшага, Сэндзела, i панёс яго да кветкi. Ён быў яшчэ сонны i супрацiўляўся, а калi зразумеў, што гэта не паможа, залiўся горкiмi слязьмi.
– Не плач, мой маленькi, паглядзi, якая прыгожая кветка.
Ружа, аднак, анi яго не супакоiла.
– Сэндзел, сынок, панюхай гэтую кветачку!
– Не хасю! – адварочваўся Сэндзел. – Хасю кавуна!
– Не чапай дзiця, што ты яго мучыш?! – накiнулася на мяне жонка.
Да мяне нiяк не даходзiла, што, нарэшце, адбываецца: як можна заставацца абыякавым побач з такой прыгажосцю? Срэбная ружа! I справа не ў тым, што я яе вывеў, выпесцiў i аддаў ёй некалькi гадоў жыцця, я быў у страшэннай роспачы, бо не было ў маiх сямейнiкаў элементарнага пачуцця прыгожага...
– Не журыся, добры чалавек, – пачуўся аксамiтавы голас.
Я здзiўлена азiрнуўся.
– Гэта я.
Гаварыла... ружа!
* * *
Праз два днi ў дзверы пастукалi, i Сiльвiя пабегла адчыняць.
На парозе стаяў высокi стройны мужчына. Ён паправiў сонцаахоўныя акуляры i ветлiва ўсмiхнуўся.
– Панi Сiльвiя, я ад вашага мужа.
– Праходзьце. Што з iм?
Незнаёмы зайшоў у кватэру.
– Калi ласка, не турбуйцеся. Я лiтаральна на некалькi хвiлiн.
– Што з маiм мужам? – настойлiва паўтарыла Сiльвiя.
Толькi цяпер яна здолела добра разгледзець госця. Ён выняў з кiшэнi насоўку i пачаў старанна працiраць акуляры. Сiльвiю ўразiлi яго вочы, яны былi незвычайнага колеру i выпраменьвалi нейкае загадкавае святло. Быццам загiпнатызаваная, глядзела яна ў гэтыя вочы, адчуваючы, што ўсю яе iстоту запаўняюць цёплыя промнi. Але тут незнаёмы начапiў акуляры i загаварыў да яе:
– Панi Сiльвiя, не хвалюйцеся. Ваш муж жывы-здаровы, але... ён не можа прыйсцi, бо...
– Што з iм? – усклiкнула Сiльвiя. Гiпнатычны стан, у якiм яна патанула, знiк гэтаксама хутка, як i з'явiўся.
– Панi Сiльвiя, прашу вас, супакойцеся.
Незнаёмы вiдавочна разгубiўся i, напэўна, таму паспяшаўся выдаць iнфармацыю, якую хацеў паведамiць спакваля:
– Ён знаходзiцца ў Краiне Ружаў.
У душы ў Сiльвii змагалiся два пачуццi: нявер'е i адчай. Кожнае з iх магло выклiкаць прыступ нястрыманага шаленства, а гэтага больш за ўсё i асцерагаўся незнаёмы.
– Што-о? Дзе-е?! – як i меркаваў ён, абурылася Сiльвiя i грозна рушыла на яго.
– Панi Сiльвiя! Панi Сiльвiя! – спрабаваў супакоiць яе госць.
Але яна наблiжалася, i было вiдаць, што намеры ў яе самыя агрэсiўныя. Госць зразумеў гэта i, адступаючы да дзвярэй, апошнi раз паспрабаваў яе супакоiць:
– Панi Сiльвiя, ваш муж адчувае сябе добра i прасiў мяне перадаць вам грошы!
I ён падаў ёй канверт. Аднак грошы выклiкалi адваротны эфект.
– Грошы?! Я пакажу табе грошы! Шантажыст!.. – зараўла яна. – Каб зараз жа, чуеш, у гэтую ж хвiлiну, ты вярнуў мне майго мужа! Iнакш...
Каб хутчэй скончыць з гэтай непрыемнай сцэнай, незнаёмы зняў акуляры, зiрнуў на Сiльвiю срэбным позiркам i, прыкаваўшы яе да месца, знiк...
* * *
...Сiльвiн муж, бледны, непрытомны, ляжаў у ложку. Ён з'явiўся дома гэтаксама нечакана, як, зрэшты, i знiк два днi таму. Сiльвiя збянтэжана глядзела на яго.
– Гэта... ты?
Ён, натуральна, не адказваў.
Праз гадзiну ён апамятаўся, расплюшчыў вочы i агледзеўся. Каля ложка сядзела заплаканая жонка.
– Чаго ты плачаш, Сiльвiя? – цiха спытаўся ён.
– Я не плачу, Мiрча, – яна з палёгкай уздыхнула i стала выцiраць слёзы.
Ён прыўзняўся, сеў i, застагнаўшы, схапiўся за галаву.
– Не разумею, што са мною...
– Ну, я ж казала, не патрэбныя табе гэтыя ружы. Бачыш, мая праўда, Мiрча...
– ?
У пакой з плачам увайшоў Раду.
– Тата, глядзi, ружу сарвалi!
Срэбная ружа, сапраўды сарваная i звялая, ляжала на далонi ў хлопчыка, стаўшы звычайнаю шэраю кветкаю...
– Сарвалi? Ну i што? – хмура прамармытаў бацька. Раду глядзеў на яго спалохана, са здзiўленнем.
– Як ну i што? Ружа памерла, тата!
Сiльвiя зiрнула на сына i адчула, як яе пранялi дрыжыкi: карыя хлопчыкавыя вочы засерабрылiся, выпраменьваючы таямнiчае пранiклiвае святло. I яна адразу ўспомнiла незнаёмага з Краiны Ружаў.
